Dżuma pojawiła się w Europie w epoce kamienia

Wikimedia, CC0

Zespół naukowców z Instytutu Nauk o Ludzkości im. Maxa Plancka zsekwencjonował pierwsze sześć genomów europejskich bakterii Yersinia Pestis wywołujących dżumę, począwszy od późnego neolitu, aż po epokę brązu (od 4 800 do 3 700 lat temu). Z badań wynika, że dżuma najprawdopodobniej dotarła na Stary Kontynent w epoce kamienia i już tam pozostała. Przyniosły ją migrujące ludy koczownicze.

Na potrzeby tego badania zespół przeanalizował ponad 500 próbek zębów i kości z Niemiec, Rosji, Węgier, Chorwacji, Litwy, Estonii i Łotwy oraz zbadał je pod kątem obecności pałeczek dżumy. Udało się pozyskać pełne genomy bakterii od sześciu osobników.

Około 4 800 lat temu nastąpiła znaczna ekspansja ludzi ze stepu kaspijsko-pontyjskiego, regionu na południu Europy Wschodniej na granicy z Azją, do Europy. Ludzie ci nosili odmienne markery genetyczne, które pozwalają na śledzenie ich ruchów i wpływów genetycznych. Te ślady genetyczne znajdujemy w zasadzie u wszystkich współczesnych Europejczyków.

Najwcześniejsze oznaki zarazy w Europie zbiegają się z przybyciem naszych stepowych przodków. Potwierdza to koncepcję rozprzestrzeniania się zarazków wraz z migracją nomadów.

"Zagrożenie infekcjami bakterii Y. Pestis - tłumaczy Johannes Krause, dyrektor Zakładu Archeogenetyki Instytutu Maxa Plancka - mogło być jedną z przyczyn zwiększonej mobilności w okresie późnego neolitu i wczesnego okresu epoki brązu. Innymi słowy, stepowi koczownicy mogli wyprowadzić się, aby uciec od plagi."

(mk)